Ölüm Anına Kadar Tereddüt Edilen Mezar Taşı Yazısı: 'Çabaladım!' Nedenini Merak Ediyorsanız?

"Çok çabaladım!"

​

Bu kısa beş hece, hayatımın ne kadar ‘aceleye getirilmiş ama yoğun’ bir şekilde geçtiğini hiç çekinmeden gösterebilir gibi görünüyor. ‘Çok çabaladım’ ifadesini düşündüğümüzde, bir şekilde dağınık ve karmaşık görünse de, aslında içinde kendi payına düşen bir samimiyet, çaba, zaman, ter damlası ve umut gizlidir. İlk bakışta kayıtsız ve önemsiz görünse de, insan hayatı adlı uzun öyküyü birkaç kelimeyle özetlediğimizde, bundan daha dürüst olabilir miyiz?

Peki, bir düşünmeye değer değil mi? Mezar taşımın üzerine yazılacak yazı, aslında kim için yazılacak?

Beni hatırlayanlar için mi?

Uzaktan gelenlerin zahmetlerini biraz olsun hafifletmek istiyorum. ‘Geldiğiniz için teşekkür ederim’ duygusunu hafifçe eklemek istiyorum ama, yazdıktan sonra “gereksiz yere çok ağır mı oldu?” ya da “çok mu iyi davrandım?” diye düşünceler geliyor. Ölünceye kadar başkalarını düşünerek mi yaşamak zorundayım diye de düşünüyorum.

Geçmiş, şimdiki ve gelecekteki benimi teselli etmek için mi?

Aslında mezar taşımı baktığımda ilk karşılaştığım şey, geçmişteki ben, şimdiki ben ve gelecekteki ben olabilir. İnsanlar genellikle kendilerine karşı sert ve acımasızdırlar. Kendime ne kadar “daha iyi ol, daha çok çalış, düzgün yaşa” diye azarladığımı düşündüğümde, ölümden sonra biraz rahatlamak istiyorum açıkçası. Yine de mezar taşına kendimi eleştiren sözler yerine sıcak ve rahatlatıcı bir söz yazılmalı değil mi? Mesela, “Biraz beceriksizdim ama çok çalıştım. Artık dinlenebilirim” gibi.

Ama sonra birden “Ne zamana kadar böyle sürekli ‘anlam’ı sorgulayarak yaşayacağım?” diye düşünüyorum. Mezar taşımın yazısı başkalarına mesaj verse de, kendimi teselli etse de, asıl önemli olan sonuçta son anıma kadar nasıl yaşadığım ve nasıl bir iz bıraktığım değil mi? Mezar taşı yazısı ne kadar kısa olursa, o kadar çok düşünce uyandırabilir.

Bu dünyadaki görevimi tamamladıktan sonra, kaybolmuş biri tesadüfen oraya uğrayıp kısa bir süreliğine tebessüm edebilirse ne güzel olur. “Çok çabaladım!” beş hecesinde, acımasız dünyayla mücadele ederek geçirdiğim günler gizlidir. Bazen böyle basit ve dürüst bir söz, henüz yorulmamış birine küçük bir cesaret verebilir gibi geliyor.

Sonunda, bırakmak istediğim sözler, ‘çabaladım ama sorun değil’ kabulü ve ‘artık kendimi zorlamam gerekmiyor’ tesellisidir. Kısa bir mesaja yürekten gelen bir ‘samimiyet’ yansırsa, bunun yeterli olduğunu düşünüyorum.

Şimdi geriye kalan, bu yazıyı hayatım boyunca biraz ‘güzel’ bir şekilde tamamlamam değil mi? Bir kitap yazmak gibi, film çekmek gibi, kısa bir dizinin jenerik yazısı gibi. Yaşarken herkes çok çabalamak zorundadır, ama bunun içinde kendi manzarasının tadını çıkarıp, hata yapıp, öğrenerek ilerlemek gerekir.

Siz hangi yazıyı yazdırmak istersiniz?