“คำจารึกบนหลุมฝังศพที่คิดหนักจนถึงวาระสุดท้าย: ‘ดิ้นรนอย่างหนัก!’ หากอยากรู้เหตุผลล่ะก็?”

"ฉันพยายามอย่างหนัก!"

​

ดูเหมือนว่าตัวอักษรห้าตัวสั้นๆ นี้จะแสดงให้เห็นอย่างตรงไปตรงมาว่าชีวิตของฉันดำเนินไปอย่าง ‘เร่งรีบและเข้มข้น’ อย่างไร เมื่อนึกถึงคำว่า ‘พยายามอย่างหนัก’ มันดูสกปรกและยุ่งเหยิง แต่แท้จริงแล้วมันเต็มไปด้วยความเอาใจใส่ ความพยายาม เวลา เหงื่อ และความหวัง แม้จะดูเหมือนไม่ใส่ใจและไม่สำคัญนัก แต่ถ้าหากบีบอัดเรื่องราวยาวของชีวิตลงในตัวอักษรไม่กี่ตัวแล้ว จะซื่อสัตย์กว่านี้ได้อีกไหม

แต่ลองคิดดูสิ คำจารึกบนหลุมศพของฉันนั้น เขียนขึ้นเพื่อใครกันแน่

เพื่อคนที่ยังคงจดจำฉันหลังจากจากไป?

ฉันอยากปลอบใจผู้คนที่เดินทางมาไกลเพื่อมาที่นี่สักหน่อย อยากจะบอกว่า ‘ขอบคุณที่มานะ’ แต่พอเขียนลงไปแล้วก็เกิดความกังวลว่า “มันหนักเกินไปไหม?” หรือ “ฉันใจดีเกินไปหรือเปล่า?” ฉันเริ่มคิดว่าฉันต้องคิดถึงคนอื่นแม้กระทั่งหลังจากตายไปแล้วหรือเปล่า

เพื่อปลอบใจอดีต ปัจจุบัน และอนาคตของฉัน?

จริงๆ แล้วเมื่อมองไปที่หลุมศพของตัวเอง สิ่งแรกที่ฉันได้พบเจออาจเป็นอดีต ปัจจุบัน และอนาคตของฉัน โดยทั่วไปแล้วผู้คนมักจะโหดร้ายและใจแข็งกับตัวเอง เมื่อฉันนึกถึงจำนวนครั้งที่ฉันดุตัวเองว่า “ทำดีกว่านี้สิ ทำงานหนักกว่านี้สิ ใช้ชีวิตให้ถูกต้องสิ” หลังจากตายไปแล้ว ฉันอยากจะพักผ่อนบ้าง ดังนั้นบนหลุมศพควรจะมีคำพูดที่อบอุ่นและนุ่มนวล ไม่ใช่คำตำหนิตัวเอง เช่น “ฉันทำอย่างเต็มที่แล้ว ถึงจะไม่เก่ง แต่ฉันก็พยายามอย่างหนัก ตอนนี้ฉันได้พักแล้ว”

แต่บางครั้งฉันก็คิดว่า “ฉันจะต้องคอยคิดถึง ‘ความหมาย’ ของชีวิตไปเรื่อยๆ จนกว่าฉันจะตายหรือ?” ไม่ว่าคำจารึกบนหลุมศพของฉันจะเป็นข้อความสำหรับคนอื่นหรือคำพูดเพื่อปลอบใจตัวเอง สิ่งสำคัญที่สุดก็คือว่าฉันใช้ชีวิตอย่างไรและทิ้งร่องรอยอะไรไว้ ยิ่งคำจารึกสั้นเท่าไหร่ ก็ยิ่งกระตุ้นให้เกิดความคิดมากขึ้นเท่านั้น

หลังจากที่ฉันทำหน้าที่ของฉันในโลกนี้เสร็จสิ้นแล้ว ถ้าหากมีใครบางคนหลงทางแล้วบังเอิญมาที่นี่แล้วได้ยิ้มเล็กน้อยก็คงจะดี คำห้าคำที่ว่า “ฉันพยายามอย่างหนัก!” สะท้อนให้เห็นถึงชีวิตที่ต่อสู้กับโลกที่โหดร้าย บางครั้งคำพูดที่เรียบง่ายและตรงไปตรงมาเช่นนี้ อาจเป็นกำลังใจเล็กๆ น้อยๆ ให้กับคนที่ยังไม่ท้อแท้

สุดท้ายแล้ว สิ่งที่ฉันอยากจะทิ้งไว้คือการยอมรับว่า ‘ฉันพยายามอย่างเต็มที่แล้ว’ และความปลอบใจที่ว่า ‘ฉันไม่จำเป็นต้องผลักดันตัวเองอีกต่อไปแล้ว’ ฉันคิดว่าถ้าหากมี ‘ความจริงใจ’ อยู่ในข้อความสั้นๆ แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว

ตอนนี้สิ่งที่เหลืออยู่ก็คือการทำให้คำจารึกนี้ ‘สมบูรณ์แบบ’ เหมือนกับการเขียนหนังสือเล่มหนึ่ง ถ่ายทำภาพยนตร์ หรือทำเครดิตตอนจบของละครสั้น ทุกคนต้องพยายามอย่างหนักในชีวิต แต่ในขณะเดียวกันก็สนุกกับชีวิตของตัวเอง ทำผิดพลาด และเรียนรู้ไปเรื่อยๆ

คุณอยากจะจารึกอะไรลงไปบ้าง?